Multiplex ; Transnatural

10mrt’10

Woensdag 10 maart gingen we met alle Lifestyle&Design klassen naar het Trouw gebouw in Amsterdam voor de tentoonstelling :

Multiplex, Transnatural.

Transnatural is een tentoonstelling waarbij technologie en natuur op een experimentele manier samenkomen. Waar vroeger technologie werd gezien als een middel om ons tegen de natuur af te zetten, proberen we nu steeds meer deze twee werelden in elkaar te laten versmelten. Bij deze tentoonstelling zijn hier interessante voorbeelden van te zien, technologie hoeft zich niet te laten beperken door de natuur, maar kan er in samenwerking juist een hele nieuwe wereld in creëren.

Hoe de wereld eruit zou zien als technologie en natuur steeds meer samenkomen? Dat is waar Transnatural om draait. Door de ontwikkeling op verschillende gebieden ontstaan er steeds meer nieuwe vruchtbare samen werkingen. Milieu en energievoorziening, kunst en architectuur, mode en games, alles kan samen een nieuw soort eenheid vormen.

Bij deze tentoonstelling kunnen kunstenaars, wetenschappers en ontwerpers hun visie laten zien hoe zij denken dat natuur en technologie samen werken aan een nieuwe wereld.

De tentoonstelling

Zoals eerder genoemd heeft de tentoonstelling Transnatural zich gevestigd in het Trouw gebouw in Amsterdam, het gebouw naast ROC Amsterdam heeft een mysterieuze uitstraling van binnen en de tentoonstelling zelf bevind zich in de ‘kelder’ van het gebouw. Tijdens de tentoonstelling werden we rondgeleid door een gids, die vol enthousiasme over elk kunstwerk de nodige informatie en bijbehorende weetjes wist te vertellen. Het was een leuke rondleiding, omdat de gids zo enthousiast was en je veel meer te weten komt over dingen, dan wanneer je er zelf langs loopt.

Het eerste werk wat mij erg aansprak, was het werk van Lyndsey Housden & Yoko Semaya ‘Gardening’. Dit kunstwerk bestond uit rijen horizontaal gespannen elastieken die d.m.v. blacklight verlicht waren. Deze rijen elastieken bevonden zich tussen verschillende pilaren en op de pilaren waren ha

akjes bevestigd. De bedoeling van het kustwerk was dat je verschillende elastieken samenpakte en bevestigde aan de haakjes zodat er nieuwe vormen en spelingen ontstonden. Een ander kon dit weer loshalen en zijn/haar eigen invulling eraan geven.

Met dit kunstwerk is het de bedoeling verschillende scènes te maken van sensibele structuren uit pure materialen. En volgens de kunstenaars heeft het bevestigen en loshalen van de elastieken hetzelfde (psychologische) effect als tuinieren, waar ook de naam vandaan komt

Het leuke van dit kunstwerk is dat je er zelf onderdeel van bent, je bevind je echt tussen het kunstwerk zelf en kan er jou eigen draai en invulling aan geven.

In dezelfde ruimte stond het project ‘meat market’ van Joan Healy . Hier kregen we geen uitleg bij, maar ik vond het wel heel interessant. Wat ik er zelf uit kon opmaken was dat er in de koelkast een soort van feestje aan de gang was. Er werd muziek gedraaid, midden in de koelkast stond een ‘discolamp’ die zorgde voor verschillende kleuren in de koelkast. De wanden waren versierd met glitterdoeken en het vlees op de bovenste plank danste d.m.v. ijzerdraad. De wortels waren al vrijwel verteerd, maar het andere groente en fruit deed het nog best goed.

Toen ik dit project opzocht op internet bleek dat er met een interactieve installatie de mogelijkheid werd gecreëerd het vlees te laten bewegen en ‘dansen’ door het geluid uit de omgeving. Meat Market betekent in het Iers netzoveel als een bar/nachtclub waar mensen een seksueel en expliciete manier van kleden hebben. Met dit werk wilt de kunstenaar de aandacht vestigen op onze vleesconsumptie. Zij wilt ons laten denken over hoe wij dieren eten, de manier waarop menselijke seksualiteit word gepresenteerd en gewaardeerd en hierbij onze morele en ethische bezwaren negeren. Hier had ik zelf niet echt op gekomen, maar het idee van dansend vlees had ik wel goed.

Een project wat in mijn ogen echt ‘weareble’ was, is het project van Lucy McRrae ‘Peristaltic Skin in samenwerking met Mike Pelletier. De gedachte achter dit project was het creëren van een machine die de oppervlakte van het lichaam herdefinieert. De huid word bekleed met allerlei materialen dat op zijn beurt weer experimenteert met beweging, massa, vloeistof en kleur. Luce McRae staat erom bekend dat zij graag speelt met de werelden van mode, technologie en het lichaam.

In de ruimte ernaast bevond zich een project wat mij enorm opviel en ook heel erg aansprak. Het project van Julius Popp ‘Bit.Fall’ was een waterval aan woorden. Door een speciale installatie heeft hij het mogelijk gemaakt worden uit een waterval te laten komen, steeds verschillend, lang en kort. Elke druppel water, stelt een pixel voor. Een pixel word gezien als de kleinste eenheid van informatie. De woorden waren wonderbaarlijk goed te lezen, duidelijk en er zit een mooie/goede achterliggende gedachte achter. Zonder dat we het doorhebben, krijgen we dagelijks via de kleinste dingen nieuwe informatie binnen.

Het project van Ralf Schreiber ‘Pricbot’, vond ik ook heel interessant. Het was een overhead projector, waaronder zich een minuscuul robotje bevond. Doormiddel van zonnen ( lamp ) energie prikte het robotje steeds weer op een andere plek een gaatje in een aluminium vel. Door deze kleine gaatjes, komt weer licht dat op de muur geschenen word waardoor er een ‘sterrenhemel’ op de muur ontstaat. Hiermee probeert de kunstenaar het esthetische te benaderen. Niet alles hoeft functioneel te zijn. De gedachte achter het kunstwerk is dat het robotje onder het aluminium folie leeft, het licht is zijn levensbron. Eens in de zoveel tijd prikt het robotje een gaatje in het folie op een andere plek, dat is het doel van zijn bestaan.

Het was een tentoonstelling waar ik een heel andere verwachting bij had. Bij het zien van het gebouw had ik niet verwacht dat dit zich binnenin zou bevinden. Het was heel interessant en er waren veel inspirerende projecten. Het was heel verfrissend om te zien wat er allemaal mogelijk is met natuur en technologie en de combinatie hiervan.